Τα τελευταία χρόνια, γράφεται και λέγεται συχνά – κυρίως από τις παλιές καραβάνες της θεατρικής τέχνης και κριτικής – ότι το ελληνικό θέατρο διέρχεται μια παρατεταμένη, ανεπίλυτη κρίση. Καθείς και ο δικός του ορισμός της κρίσης: έλλειψη προσανατολισμού, άσφαιρος πειραματισμός, ομφαλοσκόπηση, άκαρπος αισθητισμός, απρόσφορος μηδενισμός. Αυτές οι αιτιάσεις προσλαμβάνουν την κρίση αποκλειστικά ως πτώση και […]
