Δεν μπορώ να μη θυμηθώ τους γειτόνους χωρίς να με πάρουν τα γέλια μαζί και τα κλάματα. Δεν χύνονταν τότε οι άνθρωποι στο ίδιο καλούπι, με τη ντουζίνα, μα ο καθένας ήταν ένας κόσμος ξεχωριστός, είχε τις δικιές του παραξενιές, αλλιώς γελούσε από τον άλλο, αλλιώς μιλούσε, κλειδώνονταν στο σπίτι του, κρατούσε κρυμμένες από ντροπή […]
Για να αποκτήσετε πρόσβαση στο άρθρο θα πρέπει να αποκτήσετε κάποια συνδρομή. Διαλέξτε το πλάνο της εδώ. Εάν είστε ήδη συνδρομητής κάντε log in