H κοινωνία της κανονικότητας, νομιμοποιεί το έγκλημα ως απαραίτητη συνθήκη διαφύλαξης της ευταξίας της. Η ηθική της παρακμής που προωθεί ως ύψιστη αξία την αυτοσυντήρηση, παγιώνοντας ένα ναρκισσιστικό παραλήρημα ως μόνιμη έκφραση υποκειμενικότητας δεν προβλέπει χώρο για ετερότητα, για ανθρωπιά και καλοσύνη. Ο “Άλλος” δεν είναι παρά ένα μίασμα, μια πιθανή εστία μόλυνσης της ατομικής […]
